YouTube

Monday, 29 October 2018

The mouse trap

The Mouse Trap .

A mouse living in a farmhouse peeped out from his hole, one day, and got the shock of his life.The farmer was displaying a mousetrap he had bought, to his wife. Panic-stricken he ran out to consult his neighbours. But they were not at all helpful.

“Poor you,” said the dog. “But Master knows best. We have to bow to his decisions.” .

“Bad luck,” clucked the hen and rushed to catch a worm. ' '

“Obviously Master does not want you around!” guffawed the goat.

The mouse cowered in his hole that night, not daring to go out.

When the lights went out, a loud sound was heard. Some animal had sprung the trap.

The farmer’s wife came out of the bedroom and picked up the trap. In the darkness she did not see the snake dangling from it. The snake bit her and she fell unconscious.

The farmer rendered first aid and then seething with anger shot the dog for letting the snake come in.

His wife developed fever the next day and became very weak. Somebody told the farmer that chicken soup would restore her strength. He killed the hen and made soup. ‘

But the woman died a few days later. Many relatives came for the funeral and stayed on.

The farmer slaughtered the goat to feed them.

Thus the trap destroyed all the animals except the one it had been intended for!
Moral: Our lives are intertwined so don‘t be indifferent to others’ plight.

Breaking waves of change

We could dim the light of day
Watching colours drift away
Beating like the sound of love , Reflecting llght back to the sun
Listen as the silence plays 
Washing darkness from the Shade
Standing on the center stage
Building castles in the rain
Be my strength
Show me the way
Come to life
Come and feel the sun
Lift your hands, embrace
Breaking waves of change
Counting down to brighter days
Consciously we elevate
Blowing all the dust away
Speaking truth to those who Wait
Be my strength
Show me the way
Come to life
Come and feel the sun
Lift your hands, embrace
Breaking waves of change
I don't know who have written these lines. But they are quite meaningful. For more such poems please share and like this blog. Thanks for reading.

Saturday, 20 October 2018

Art of listening

A good communicator tries first to be a good listener.
The first step towards listening is that blending how does someone know that you are listening and understanding. In essence it is through the way you look and sound while they are talking. Rather distracting a person with puzzled looks, interrupted or statements of disagreement to help him or her to express his or her thoughts or feelings.
You do this by noddig your head in agreement, making occasional sounds of understanding.
When your problem person begin to say what already has been said is  a signal of step two that is backtracking. This involves reapting back some of the actual that another person is using sending a clear signal that you are listening and that you thiñk that the other person is saying something important, translating or rephrasing what they have said is counterproductive and may create the impression that you haven't understood what is bieng said.
Having heard what difficult person has to say the next step is clarifying. At this point you start to gather information about the meaning of what has been communicated. While it is vartually impossible to reson with an emotional person, it is still possible to look and sound like you understand, back track what you have heard and then ask questions.
Summarise what you have heard, this allows you to make sure that you and your difficult person is at same page. First if you had missed something he or she can fill in the details. Second you have demonstrated, yet again that you are making a serios effort to fully understand. Having listened carefully, you have now arrived at a crucial juncture bug before you move on, confirm with the person that he or she  feels satisfied that his or her problem has fully voiced. Ask if he or she has understood. Ask if this is anything that needs to be put on the table.
The key points are.
1) listen first, listen well you are not likely to be heard or understand until the person has said he or she has to say.
2) learn and practice 5 steps of good listening - blend, back track, clarify, summaries and confirm.
3) make sure the other person knows you have heard and understood - you must establish these facts before you attempt to get him or her to hear and understood you.

A song escaped my lips - Biraj Dixit

I song just escaped my ĺips
Was I humming it loud?
For, they turned and looked at me
Taken aback by the sound
I cared not if they smild or frowned
Just turned away to leave,
Wearing once again my silence,
Wanted none to believe
Searching again for a lonely corner
I longed to leave the world behind
In my own company I breathed easy
Ease returning to my troubled mind
The song again quived on my lips
Urging me to lend it voice
It floed through my heart and head
Erupted suddenly; I had no choice
I heard myself singing
This joyous tale of breaking  free
Swirling unabashed around the world
Laden in pride for all to see
I can only hum it quiet
Not sing it at all aloud
Someone may see through the silence
A dream nowhere to be found
But my dream too like my song
Escapes its tight confine
Urges me to sing louder
Careless of all the world's mime
But i I can't the world scares me
It understands no song
I am singing to myself
For there is where I truly belong

The best investment

She was always a shadow of others ,
She used to act like  others,
As she acted refused to be what she was.
She acted mature,
However she was ridiculous immatude.
She acted smart
However she was dumb by heart
She was like a little innocent child,
As she never let the child, inside her die
But it was  the people who wanted to murder that child in all their possible attempts.
She became someone who wasn't she
Because of the society who always
Wanted her to act like an adult instead of who she actu- ally  was.
Finally  òne day a voice she heard.  . .
And voice said , " the world becomes  more beautiful when
You stop living under others shadow and live the child inside  you. "
That was her inner voice.
This is when she knew the magic of becoming her own self.
This is when she acceptedthe child inside her.
This is when she others opinion didn't matter to her.
This is when she rifused to live under others shadow.
This is when she knew -
The best investment for Herself

टकटक

.
पहाटेच जाग आली कुणीतरी टकटक करीत होते,
दार उघडून बघितले बाहेर तर कुणीच उभे नव्हते...
आवाजाच्या दिशेने बघताच खिडकीच्या गजावर दिसला एक पक्षी,
चोचीने टकटक करीत तावदानावर उमटवीत होता नक्षी...
"का रे बाबा?" विचारले तर म्हणाला,"भाड्याने मिळेल का एखादे झाड घरटे बांधण्यासाठी?,
एकटा कुठेही कसाही राहिलो असतो पण जागा हवी होणा-या पिल्लांसाठी...

तुमच्या भाऊबंदांनी लुटले आमचे रान केले निर्वासित,
बेघर झालोच दाण्यापाण्यासाठी असतो आता फिरस्तित...
वर पुण्यं म्हणून ठेवतात गच्चीत थोडे दाणे अन पाणी,
पण निवाऱ्याचे काय? हे लक्षात घेतच नाही कुणी...
पोटाला हवेच, खातो ती भिक अन नेतो थोडे घरी,
खायला तर हवच, जरी डोक्यावर छप्पर नसले तरी...
कधीकधी वाटते आत्महत्या करावी बसुन विजेच्या तारेवर,
किंवा द्यावा जीव लोटून उंच उंच त्या मोबाईल टाॅवरवर...

जसे मग आत्महत्या नंतर सरकार काही देते शेतक-याला,
तसेच मिळेल एखादं झाड माझ्या पिल्लांना तरी आस-याला..."
ऐकून मी चक्रावलो, खरचं एवढा विचार मी नव्हता केला,
जंगलतोडीत त्यांच्या घरांचा विचार कुठेच नाही झाला...
मी हात जोडून म्हटले, "त्यांच्या वतीने मी तुझी माफी मागतो,
पण आत्महत्या करू नको खरचं मनापासुन सांगतो...
तोपर्यंत कुंडीतल्या रोपावर बांध वनरुम किचन खोपा,
अडचण होईल पण आतातरी एवढाच उपाय आहे सोपा..."
तो म्हणाला, "खुप उपकार होतील, पण भाडे कसे देणार?",
मी म्हटले, "रोज सकाळ संध्याकाळ मंजुळ गाणी ऐकव, बाकी काही नाही मागणार..."
तो म्हणाला, "मला तुम्ही भेटलात पण बाकी नातलगांच काय?,
त्यांना पण घरट्यासाठी जागा हवी, कुठे ठेवतील पाय...?"
"अरे लावताहेत आता झाडे अन जगवतात आता कुणी कुणी,
बदलतेय चित्र पण त्यांना सांग आत्महत्या करू नका कुणी..."
ऐकुन तो पक्षी उडाला काड्या जमवायला घरट्यासाठी,
अन मी पण मोबाइल उचलला तुम्हा सगळ्यांना हे सांगण्यासाठी...
त्याची खिडकीवरची टकटक माझ्या मनाचे उघडले कवाड,
वाचुन तुम्ही पण लावाल ना कुंडीत वा अंगणात एकतरी झाड...
निदान एक तरी झाड !

Inspiration

It was the coldest winter every. Many animals died  because of the cold the porcupines realising decided to group together to keep warm. This way they covered and protected them - selves but the quills of  each one wounded their clost companions.
After a while they decided to distance themselves from one another and they began to die, alone
And frozen. So they  had to make a choice. Either accept  the quills of their companions or disappear from the earth . wisely, they decided to go back to being together. They learned to live with the little wounds caused by the close relationship with their companions in order to receive the warmth heat that came from the others. This way they were able to survive .  Thus, welearn that the best group is not the one that brings together perfect people,  but when each individuallears to live with the  imperfections of others and can admire the other person's good qualities. Humans are Social animals,we cant survive the winters of life all alone .We need to warm our souls in the comfort of company. No one is perfect, but we can learn to love others imperfections perfectly. We may not always be on the same page but that shouldn't  affect the commitment to the person  better to be surrounded by warm pricks than be frozen in solitude. !

Wednesday, 17 October 2018

तू तर घरीच असतेस ना… बाकी काय कामं आहेत तुला

तू तर घरीच असतेस….!

मॅडम, आत येऊ शकतो का? भारदस्त आवाजामध्ये विचारणा झाली. दाराजवळ एक मध्यमवयीन गृहस्थ उभे होते. वय साधारणत: पन्नास बावन्नच्या आसपास, तांबूस गोरा वर्ण, उंच बाणेदार व्यक्तिमत्त्व! हं…. या… बसा ना…. त्यांनी आपला परिचय करून दिला. त्यांच्या बॉडी लॅग्वेजवरून ते कमालीचे अस्वस्थ असल्याचं जाणवत होतं. (दीर्घ उसासा सोडत) कशी सुरुवात करावी काहीच कळत नाहीये…हं… बोला…नि:संकोचपणे बोलू शकता आपण….

‘मी….मी….’ काहीतरी बोलायचा प्रयत्न करत असतानाच त्यांना रडूच कोसळलं.. ते ओक्साबोक्शी रडू लागले. ती पंधरा वीस मिनिटं भयानक होती. एखादा वृक्ष उन्मळून पडावा तशीच त्या गृहस्थांची अवस्था झाली होती. त्यावेळी शांत बसण्याखेरीज दुसरा उपाय नव्हता. तब्बल वीस मिनिटांनी स्वत:ला सावरत ते भानावर आले. मी टेबलवरचा पाण्याचा ग्लास त्यांच्यासमोर धरला… घ्या…पाच मिनिटं गेल्यावर म्हटलं… आता ठीक वाटतंय का? अं? हो.. मॅडम, सॉरी…पण मला असहय़ झालं हो सारं. ठीक आहे. तुम्ही कम्फर्टेबल असाल तर नेमकी काय समस्या आहे सांगाल का? हो, सांगतो.

मॅडम, मी प्रतिथयश टॅक्स कन्सल्टंट आहे. दोन मुलगे, पत्नी असं कुटुंब. माझे वडील अलीकडेच गेले. बरं माझी पत्नीही उच्चशिक्षित… परंतु आमच्या विवाहानंतर वर्षभरातच वडिलांचं आजारपण सुरू झाल्याने तिने गृहिणीपदच स्वीकारलं. नंतर मुलं, शिक्षण यामुळे घर आणि ती असंच समीकरण झालं. मी माझ्या व्यस्त दिनक्रमामुळे वेळच देऊ शकलो नाही कधी… पण तशी तिने कधीच तक्रार केली नाही. परंतु तिच्या तक्रारखोर नसण्याची मला इतकी सवय झाली की मी प्रत्येक गोष्टीत तिला गृहीत धरू लागलो. बेपर्वाच झालो म्हणा ना… कधीतरी ती कुठे जाऊया म्हणाली तर मी म्हणायचो, कंटाळा कसला येतो गं तुला, कामं काय असतात? घरीच तर असतेच तू. कपडे, भांडी, लादी सगळय़ा कामाला मदतनीस आहेत. फक्त स्वयंपाक करणं आणि घरातली बारीक सारीक कामं याशिवाय तुला काम काय आहे? ती शांतच राहायची. सकाळी सकाळीच तिने वर्तमानपत्र घेतलं तर मी म्हणायचो दे… मला आधी. मला जायचंय कामावर, मी वाचतो. तू वाच नंतर निवांत. तुला कसली घाई आहे? ती निघून जायची. तीन महिन्यापूर्वी मला ती म्हणाली. कालपासून माझा डावा हात जरा दुखतोय हो. मी म्हटलं… पेन किलर घे ना… नाहीच कमी वाटलं तर डॉक्टरांकडे जावून ये. असं म्हटल्यावर तिचे डोळेच भरले… मी चिडलो.. म्हटलं काय गं, डोळय़ात पाणी यायला काय झालं? माझी मीटिंग आहे आज… कमी वाटलं नाही तर डॉक्टरांकडे जाऊन ये. ती बरं म्हणाली. तिची तब्बेत बाकी उत्तम असल्याने माझ्या मनात वेडवाकडं काहीच आलं नाही. कुठेतरी हाताची शीर, स्नायू, आखडला असेल असंच वाटलं मला.. परंतु दुपारी घरून फोन आला. ती चक्कर येऊन पडली म्हणून. मी लगेच निघालो. येतोय तो सारं संपलं होतं. सुशिक्षित असूनही मी अडाणीच ठरलो होतो. मी दुर्लक्ष केलं नसतं तर ती गेली नसती. ते परत रडू लागले. मॅडम आता तिचं असणं, ती घरी राहून काय करायची ते समजतंय हो…. माझीच वाक्मयं मला आठवतात. स्वयंपाकच तर करतेस…. पण ते किती महत्त्वाचं होतं ते आज उमगतंय. पैसे मोजून काही गोष्टी विकत आणता येतात. परंतु घरपण, घरातलं चैतन्य संपलं मॅडम! नुसतं कमवून आणलं की संसार चालत नाही हे आज पटतंय. परमेश्वराने डोळे उघडले माझे. पण फार उशीर झाला. सारं निसटून गेलं हातातून… पती पत्नी ही संसाराची दोन चाकं आहेत, हे कळून चुकलंय. मॅडम, किती वर्षात मी तिचा मदतनीस होतो. अगं बस जरा, किती करतेस आमच्यासाठी? असं साधं एक वाक्मयही बोललो नाही. आता सगळं सगळं जाणवतंय, आता तर गेले दोन महिने मी अस्वस्थ आहे. मुलं तर एकटीच पडली आहेत. माझी चूकपण कुणासमोर तरी कबूल करायची होती. म्हणून आलो इथपर्यंत… ही खंत आयुष्याची सोबत करेल आता… असं म्हणत ते परत अस्वस्थ झाले.

अचानक पत्नीचं निघून जाणं त्यांच्या जिव्हारी लागलं होतं. त्यामुळे निर्माण झालेली पोकळी, तिच्या कामाचं मोल, त्यांनी तिला अवास्तव गृहित धरणं, तू तर घरीच असतेस असं म्हणत हिणवणं, हे सारं सारं त्यांना आठवत होतं. एकमेकांवरच्या प्रेमापोटी अनेकदा पती पत्नीचं एकमेकांना गृहित धरणं होतंही परंतु हक्क गाजवण्याची भावना, वा गृहित धरण्याचं अवास्तव रूप त्रासदायक ठरतं. समोरच्याला मान न देता वा मीच श्रे÷ या विचारामुळे समोरच्याचं मोल अनेकदा उमजतच नाही. हातून वेळ निसटून जाते. आणि नंतर, आपण काय गमावलं आहे याची जाणीव होते. परंतु पश्चातबुद्धी काय कामाची? या उक्तीनुसार पश्चात्तापाखेरीज हाती काहीच उरत नाही. बऱयाच वेळा स्त्रियांच्याबाबतीत गृहित धरणं हे सहजी घडत असतं. त्यात ती गृहिणी असेल तर ‘तू तर घरीच असतेस ना… बाकी काय कामं आहेत तुला’ असे स्वरही कानी पडतात. परंतु केवळ गृहिणी असो वा नोकरी करणारी, साऱयांची आपापल्या परीनं कामांची कसरत सुरूच असते.

दिवस कितीही धावपळीत गेला असला तरी दुसऱया दिवशी सकाळी अलार्म होताच तिला टक्क जागं व्हावंच लागतं. उठल्यावर प्राथमिक आवराआवर झाली की, गॅसवर एका बाजूला चहाचे आधण, एकीकडे भाजी फोडणीला टाकलेली असते. कणिक तयार ठेवावी लागते. डबा तयार होतोय तोच मुलांना अंथरुणाबाहेर काढायची कसरत सुरू होते. या साऱया धावपळीत ए आई.. माझं पुस्तकच मिळत नाहीये. माझ्या शर्टाचं बटणं तुटलं गं.. अगं, माझे सॉक्स कुठे आहेत? अशा अनेक इमर्जन्सी कॉल्सना सामोरं जावं लागतं. सकाळच्यावेळी बहुतांश घरामध्ये असंच चित्र पहायला मिळेल. या तिच्या सगळय़ा धावपळीतच कधी गॅस संपतो, गिझर बिघडतो, कुकरची रिंग खराब होते अशा छोटय़ा मोठय़ा अनेक अडचणींना सामोरे जात गड सांभाळावा लागतो. घरात मदतनीस असली तरी घरातील उरलं सुरलं, स्वच्छता, आवराआवर येणारे पै-पाहुणे, त्यांची ऊठ बस घरातील सगळय़ांचे मूड सांभाळत या साऱया कसरती ती ‘आपलं घर’ म्हणून करत असते. शेअर, केअर, लव्ह, अंडरस्टॅडिंग,
ऍडजेस्टमेंट याची सांगड आणि परस्पर समजुतीच्या पुलावरून वाटचाल केली तर सहजीवनाचा प्रवास सुखकर हेतो. मृत्यू हा कुणाच्याही हातात नाही. परंतु तुम्ही एकमेकांसोबत परस्परांना समजून घेत जगलात तर तो सहवास आनंदाच्या, समाधानाच्या आठवणी जपणाऱया क्षणांचा ठरेल!

विनाकारण एकमेकांवर कुरघोडी वा केवळ स्वत:चा इगो जपण्याच्या प्रयत्नात सुख नावाची गोष्ट हातून निसटते आणि दुर्दैवाने सुरुवातीच्या उदाहरणाप्रमाणे खंत करण्याखेरीज हाती काहीच उरत नाही. एकमेकांवर कुरघोडी करण्याच्या प्रयत्नापेक्षा परस्परांच्या कामाचा नात्याचा आदर केला तर निदान चुकीच्या वर्तणुकीची टोचणी आपली सोबत करणार नाही हे मात्र खरे!

वाईट सवयी

सवय . . . . .
*
*
*
*
*
एक श्रीमंत माणूस आपल्या मुलाच्या वाईट सवईमुळे अस्वस्थ होता. जेव्हा पण तो श्रीमंत माणूस आपल्या मुलाला ती वाईट सवय सोडण्यासाठी सांगे तेव्हा तो मुलगा म्हणे अजून मी छोटा आहे हळू-हळू मी ही सवय सोडून देईन. पण तो मुलगा ती वाईट सवय सोडण्यासाठी कधी प्रयत्न करत नव्हता.

एक दिवस त्या गावामध्ये एक थोर साधू पुरुष आले होते, ज्या वेळेस श्रीमंत माणसाला त्या थोर साधू पुरुषाची ख्याति समजली तेव्हा तो त्या साधू कडे गेला आणि आपली समस्या त्याला सांगितली. साधूने श्रीमंत माणसाची समस्या ऐकली आणि त्याने श्रीमंत माणसाला आपल्या मुलाला घेऊन दुसऱ्या दिवशी सकाळी बागेमध्ये येण्यास सांगितले.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी वडील आणि मुलगा बागेमध्ये पोहचले.

साधूने मुलाला जवळ बोलावले आणि म्हणाले आपण दोगे या बागेला फेर-फटका मारुया. ते दोगे निघाले.

बागेमध्ये चालता चालता अचानक साधू थाबंले आणि मुलाला म्हणाले, ” काय तू या छोट्या झाडाला उपटू शकतोस?”

हो नक्की यात काय मोठी गोष्ट असे म्हणत मुलाने ते छोटे झाड उपटून टाकले.

थोडे पुढे गेल्यावर साधूने मुलाला पहिल्या झाडापेक्षा थोडे मोठ्या झाडाकडे बोट दाखवत सांगितले की हेही झाड तू उपटू शकतो ना?

त्या मुलाला खूप मझ्या वाटत होती, त्याने झाड उपटण्याचा प्रयत्न केला. या वेळेस त्याला थोडी मेहनत करावी लागली पण त्याने ते झाड उपटले.

साधू आणि मुलगा पुढे निघाले आता मात्र साधूने त्या मुलाला वडाचे झाड उपटण्यास सांगितले.

मुलाने झाडाचे मूळ पकडून झाडाला हिसके देण्यास सुरुवात केली पण झाड हलतच नव्हते. त्याने खूप प्रयत्न केला पण झाड तिळमात्र हलले नाही. शेवटी तो म्हणाला हे खूप मजबूत आहे आणि हे उपटणे अशक्य आहे.

साधूने त्या मुलाला जवळ घेऊन प्रेमाने समजावण्यास सुरुवात केली की वाईट सवयी सुद्धा अगदी अशाच असतात.

जेव्हा त्या माणसामध्ये नसतात तेव्हा त्या सोडणे खूप सोपे असते, परंतु त्या जशा-जशा जुन्या होतात त्याना सोडणे मानसाला असंभव होते.

साधूने मुलाला जे सांगितले ते मुलाला समजले होते, मुलगा हूशार होता त्याने मनामध्ये निश्चिय केला की आज पासून सर्व वाईट सवय सोडून देईन.
*
*
*
*
*
Leader's Academy.
73783 55347.
75888 66442.

जली रोटी

ART OF LIFE

🔵   *"जीने की कला"*   🔵

एक शाम माँ ने दिनभर की लम्बी थकान एवं काम के बाद जब डिनर बनाया तो उन्होंने पापा के सामने एक प्लेट सब्जी और एक जली हुई रोटी परोसी। मुझे लग रहा था कि इस जली हुई रोटी पर कोई कुछ कहेगा।
परन्तु पापा ने उस रोटी को आराम से खा लिया ।मैंने माँ को पापा से उस जली रोटी के लिए "साॅरी" बोलते हुए जरूर सुना था। और मैं ये कभी नहीं भूल सकता जो पापा ने कहा "प्रिये, मूझे जली हुई कड़क रोटी बेहद पसंद है।"
देर रात को मैंने पापा से पूछा, क्या उन्हें सचमुच जली रोटी पसंद है?
उन्होंने मुझे अपनी बाहों में लेते हुए कहा - तुम्हारी माँ ने आज दिनभर ढ़ेर सारा काम किया, और वो सचमुच बहुत थकी हुई थी और...वेसे भी...एक जली रोटी किसी को ठेस नहीं पहुंचाती, परन्तु कठोर-कटू शब्द जरूर पहुंचाते हैं।
तुम्हें पता है बेटा - जिंदगी भरी पड़ी है अपूर्ण चीजों से...अपूर्ण लोगों से... कमियों से...दोषों से...मैं स्वयं सर्वश्रेष्ठ नहीं, साधारण हूँ और शायद ही किसी काम में ठीक हूँ।
मैंने इतने सालों में सीखा है कि-
"एक दूसरे की गलतियों को स्वीकार करो...अनदेखी करो... और चुनो... पसंद करो...आपसी संबंधों को सेलिब्रेट करना।"
     मित्रों, जिदंगी बहुत छोटी है...उसे हर सुबह दु:ख...पछतावे...खेद के साथ  जताते हुए बर्बाद न करें।
जो लोग तुमसे अच्छा व्यवहार करते हैं, उन्हें प्यार करो ओर जो नहीं करते उनके लिए दया  सहानुभूति रखो।
किसी ने क्या खूब कहा है-
 
*"मेरे पास वक्त नहीं उन लोगों से नफरत करने का जो मुझे पसंद नहीं करते*,

*क्योंकि मैं व्यस्त हूँ उन लोगों को प्यार करने में जो मुझे पसंद करते है।

पितर जी की पुष्पांजलि

॥ *ॐ पितर पितराणी नमो नम:* ॥

*🌺 पितर जी की पुष्पांजलि 🌺*

पितर चरण में नमन करें,
        ध्यान धरें दिन रात ।
कृपा दृष्टि हम पर करें,
        सिर पर धर दें हाथ ॥

ये कुटुम्ब है आपका,
        आपका है परिवार ।
आपके आशिर्वाद से,
        फले - फूले संसार ॥

भूल -चूक सब क्षमा करें,
        करें महर भरपूर ।
सुख सम्पति से घर भरें,
        कष्ट करें सब दूर ॥

आप हमारे हृदय में,
         आपकी हम संतान ।
आपके नाम से हैं जुड़ी,
         मेरी हर पहचान ॥

आपका ऋण भारी सदा,
        नहीं चुकाया जाय ।
सात जनम भी कम पड़े,
       वेद पुराण बताय;॥

हर दिन हर पल आपसे,
       माँगे ये वरदान ।
वंश बेलि बढती रहे,
       बढ़े मान सम्मान ॥

घर पैण्डे में आप बिराजें,
      ये ही अरज करें ।
कहत भक्त हम शरण आपके,
      निशदिन मेहर करें ॥

*🚩ll ॐ पितर पितराणी नमो नमः ll 🙏

मौत को चकमा

माइकल जैक्सन डेड सौ साल जीना चाहता था! किसी के साथ हाथ मिलाने से पहले दस्ताने पहनता था! लोगों के बीच में जाने से पहले मुंह पर मास्क लगाता था !उसकी देखरेख करने के लिए उसने अपने घर पर 12 डॉक्टर्स नियुक्त किए हुए थे !
जो उसके सर के बाल से लेकर पांव के नाखून तक की जांच प्रतिदिन किया करते थे! उसका खाना लैबोरेट्री में चेक होने के बाद उसे खिलाया जाता था! उसको व्यायाम करवाने के लिए 15 लोगों को रखा हुआ था! माइकल जैकसन अश्वेत था उसने 1987 में प्लास्टिक सर्जरी करवा कर अपनी त्वचा को गोरा बनवा लिया था!
अपने काले मां-बाप और काले दोस्तों को भी छोड़ दिया गोरा होने के बाद उसने गोरे मां-बाप को किराए पर लिया! और अपने दोस्त भी गोरे बनाए शादी भी गोरी औरतों के साथ की!
नवम्बर 15 को माइकल ने अपनी नर्स डेबी रो से विवाह किया, जिसने प्रिंस माइकल जैक्सन जूनियर (1997) तथा पेरिस माइकल केथरीन (3 अपैल 1998) को जन्म दिया।
18 मई 1995 में किंग ऑफ पॉप ने रॉक के शहजादे एल्विस प्रेस्ली की बेटी लिसा प्रेस्ली से शादी कर ली। एमटीवी वीडियो म्यूजिक अवॉर्ड्स में इस जोड़ी के ऑनस्टेज किस ने बहुत सुर्खियाँ बटोरी! हालाँकि यह जोडी सिर्फ दो साल तक ही साथ रह पाई और 18 जून 1996 में माइकल और लिसा ने तलाक ले लिया।
वो डेढ़ सौ साल तक जीने के लक्ष्य को लेकर चल रहा था! हमेशा ऑक्सीजन वाले बेड पर सोता था,उसने अपने लिए अंगदान करने वाले डोनर भी तैयार कर रखे थे! जिन्हें वह खर्चा देता था,ताकि समय आने पर उसे किडनी, फेफड़े, आंखें या किसी भी शरीर के अन्य अंग की जरूरत पड़ने पर वह आकर दे दे।
उसको लगता था वह पैसे और अपने रसूख की बदौलत मौत को भी चकमा दे सकता है लेकिन वह गलत साबित हुआ 25 जून 2009 को उसके दिल की धड़कन रुकने लगी उसके घर पर 12 डॉक्टर की मौजूदगी मैं हालत काबू में नहीं आए, सारे शहर के डाक्टर उसके घर पर जमा हो गए वह भी उसे नहीं बचा पाए।
उसने 25 साल तक बिना डॉक्टर से पूछे कुछ नहीं खाया! अंत समय में उसकी हालत बहुत खराब हो गई थी 50 साल तक आते-आते वह पतन के करीब ही पहुंच गया था!! और 25 जून 2009 को वह इस दुनिया से चला गया जिसने जिसने अपने लिए डेढ़ सौ साल जीने इंतजाम कर रखा था!उसका इंतजाम धरा का धरा रह गया!
जब उसकी बॉडी का पोस्टमार्टम हुआ तो डॉक्टर ने बताया! कि उसका शरीर हड्डियों का ढांचा बन चुका था! उसका सिर गंजा था उसकी पसलियां कंधे हड्डियां टूट चुके थे! उसके शरीर पर अनगिनत सुई के निशान थे प्लास्टिक सर्जरी के कारण होने वाले दर्द से छुटकारा पाने के लिए एंटीबायोटिक वाले दर्जनों इंजेक्शन उसे दिन में लेने पड़ते थे!
माइकल जैक्सन की अंतिम यात्रा को 2.5 अरब लोगो ने लाइव देखा था। यह अब तक की सबसे ज़्यादा देखे जाने वाली लाइव ब्रॉडकास्ट हैं।
माइकल जैक्सन की मृत्यु के दिन यानी 25 जून 2009 को 3:15 PM पर, Wikipedia,Twitter और AOL’s instant messenger यह सभी क्रैश हो गए थे।
उसकी मौत की खबर का पता चलता है गूगल पर 8 लाख लोगों ने माइकल जैकसन को सर्च किया! ज्यादा सर्च होने के कारण गूगल पर सबसे बड़ा ट्रैफिक जाम हुआ था! और गूगल क्रैश हो गया ढाई घंटे तक गूगल काम नहीं कर पाया!
मौत को चकमा देने की सोचने वाले हमेशा मौत से चकमा खा ही जाते हैं! सार यही है,बनावटी दुनिया के बनावटी लोग कुदरती मौत की बजाय बनावटी मौत ही मरते हैं!       
                                  
-क्यों करते हो गुरुर अपने चार दिन के ठाठ पर,
-मुठ्ठी भी खाली रहेंगी जब पहुँचोगे घाट पर ।।                    🙏जय सियाराम🙏

ग्राइंडिंग

*कृष्णा सिलाई मशीन पर बैठी कपडे काट रही थी*

*साथ ही बड़बडाये जा रही थी। उफ़ ये कैची तो किसी काम की नहीं रही बित्ता भर कपडा काटने में ही उँगलियाँ दुखने लगी हैं।*

*पता नहीं वो सोहन ग्राइंडिंग वाला कहाँ चला गया।*

*हर महीने आया करता था तो कालोनी भर के लोगों के चाकू कैची पर धार चढ़ा जाता था वो भी सिर्फ चंद पैसों में।*

*सोहन एक ग्राइंडिंग करने वाला यही कोई 20-25 साल का एक युवक था।*

*बहुत ही मेहनती और मृदुभाषी*

*चेहरे पे उसके हमेशा पसीने की बूंदे झिलमिलाती रहती लेकिन साथ ही मुस्कुराहट भी खिली रहती।*

*जब कभी वो कालोनी में आता किसी पेड़ के नीचे अपनी विशेष प्रकार की साईकिल को स्टैंड पे खड़ा करता जिसमे एक पत्थर की ग्राइंडिंग व्हील लगी हुई थी और सीट पे बैठ के पैडल चला के घुमते हुए पत्थर की व्हील पर रगड़ दे के चाक़ू और कैंचियों की धार तेज कर देता।

*जब वो नाचती हुई ग्राइंडिंग व्हील पर कोई चाकू या कैची रखता तो उससे फुलझड़ी की तरह चिंगारिया निकलती जिसे बच्चे बड़े कौतूहल से देखा करते और आनन्दित भी होते ।*

*फिर वो बड़े ध्यान से उलट पुलट कर चाकू को देखता और संतुष्ट हो के कहता "लो मेंम साब इतनी अच्छी धार रखी है कि बिलकुल नए जैसा हो गया।*

*अगर कोई उसे 10 मांगने पर 5 रूपये ही दे देता तो भी वो बिना कोई प्रतिवाद किये चुपचाप जेब में रख लेता।*

*मैंने अपनी पांच साल की बेटी मिनी को आवाज लगाई "मिनी जा के पड़ोस वाली सरला आंटी से कैची तो मांग लाना जरा"। पता नहीं ये सोहन कितने दिन बाद कॉलोनी में आएगा।*

*थोड़ी देर बाद जब मिनी पड़ोस के घर से कैची ले के लौटी तो उसने बताया कि उसने सोहन को अभी कॉलोनी में आया हुआ देखा है।*

*मैंने बिना समय गवाँये जल्दी से अपने बेकार पड़े सब्जी काटने वाले चाकुओ और कैंची को इकठ्ठा किया और बाहर निकल पड़ी।*

*बाहर जाके मैंने जो देखा वो मुझे आश्चर्य से भर देने वाला दृश्य था।*

*क्या देखती हूँ की सोहन अपनी ग्राइंडिंग वाली साइकिल के बजाय एक अपाहिज भिखारी की छोटी सी लकड़ी की ठेला गाडी को धकेल के ला रहा है और उस पर बैठा हुआ भिखारी "भगवान के नाम पे कुछ दे दे बाबा" की आवाज लगाता जा रहा है।*

*उसके आगे पैसों से भरा हुआ कटोरा रखा हुआ है। और लोग उसमे पैसे डाल देते थे।*

*पास आने पर मैंने बड़ी उत्सुकता से सोहन से पुछा "सोहन ये क्या ??*
*और तुम्हारी वो ग्राइंडिंग वाली साईकिल ??*

*सोहन ने थोड़ा पास आके धीमे से फुसफुसाते हुए स्वर में कहा "मेंमसाब सारे दिन चाक़ू कैची तेज करके मुझे मुश्किल से सौ रुपये मिलते थे*

*जबकि ये भिखारी अपना ठेला खींचने का ही मुझे डेढ़ सौ दे देता है।*

*इसलिए मैंने अपना पुराना वाला काम बंद कर दिया।*

*मैं हैरत से सोहन को दूर तक भिखारी की ठेला गाडी ले जाते देखती रही।*

*और सोचती रही, एक अच्छा भला इंसान जो कल तक किसी सृजनात्मक कार्य से जुड़ा हुआ समाज को अपना योगदान दे रहा था आज हमारे ही सामाजिक व्यवस्था द्वारा भ्रष्ट कर दिया गया।*

दोस्तो......हम अनायास एक भिखारी को तो उसकी आवश्यकता से अधिक पैसे दे डालते हैं,लेकिन एक मेहनतकाश इन्सान को उसके श्रम का वह यथोचित मूल्य भी देने में संकोच करने लगते हैं..क्यो??उसको उसकी मेहनत का उचित मूल्य जरूर दे.. जिससे समाज में उसके श्रम की उपयोगिता बनी रहे तथा उसकी खुद्दारी और हमारी मानवता दोनों शर्मिंदा होने से बच जाएँ।।*

श्रीमत भगवत गीता

एक घडलेली  गोष्ट ,,,,,              1979  सालची अशीच एक सकाळची वेळ होती,,, त्रिवेंद्रमचा समुद्र किनारा शांत वाटत होता, फारशी गर्दी नव्हती, काही लोकांचीच ये , जा, होती ,,, एक बऱ्यापैकी वृद्ध गृहस्थ किनाऱ्यावर आसन टाकून एकाग्रतेने श्रीमत भगवत गीता वाचत होते,,, तेवढ्यात एक नास्तिक  तरुण उच्च शिक्षित पण देव धर्म न मानणारा तिथे येऊन त्यांच्याजवळ मुद्दाम टिंगल करण्याच्या उद्देशाने बसला , आणि त्या तरुणाने टोमणे मारायला सुरुवात केली , गीता वाचणारी व्यक्ती मात्र शांत होती, त्या तरुणाने एवढा वेळ जर अभ्यास करून देशासाठी काही केले असते तर , आज देश कुठल्या कुठे प्रगती पथावर उंच गेला असता, यावर मात्र त्या व्यक्तीने ते एक पान वाचून पूर्ण केले व त्या तरुणास माहिती विचारली की कुठून आलास, शिक्षण, पुढे काय करणार आहेस, पण अगदी शांतपणे ,,, त्या तरुणाने थोडेसे गुर्मीतच उत्तर दिले की तो कलकत्याहून आला आहे , सायन्सचा उच्च शिक्षित आहे आणि भाभा आटोमिक रिसर्च संस्थेत पुढील संशोधन करण्यासाठी आला आहे,,, पुढे मोठ्या तुसडेपणाने तुम्ही बसा इथे पोथ्या पुराणे वाचत, तुम्हाला देशाची काळजी नाही, वगैरे वगैरे, त्याने बरीच मुक्ताफळे उधळली, तरीही ती व्यक्ती शांतच होती,,, त्या गीता वाचणाऱ्या व्यक्ती ने उठून आसन गुंडाळले तसे एकदम 4  दणकट कमांडो बॉडीगार्ड धावत त्या व्यक्तीजवळ आले व एक मोठी मजबूत शासकीय लाल दिवा असलेली कार एक ड्रायव्हर घेऊन आला व आदबीने सलाम करून दार उघडून उभा राहिला,,, एवढं सगळं पाहिल्यावर मात्र तो तरुण पुरता गोंधळून गेला व त्या व्यक्तीची क्षमा याचना करू लागला, त्याने घाबरत घाबरत ओळख विचारली , तेंव्हा ती व्यक्ती शांतपणे स्मितहास्य करून म्हणाली की,      ज्या संस्थेत तू  करियर करण्यास संशोधन करण्यास आला आहेस ना त्या भाभा आटोमिक रिसर्च संस्थेचा मी चेअरमन आहे,,, डॉ, विक्रम साराभाई  ,,, त्यावेळी मात्र तो नास्तिक , देवा धर्माची टिंगल करणारा तरुण ओशाळला व चक्क रडू लागला, माफी मागू लागला,,, तरीही डॉ, साराभाई शांतच,,, ते म्हणाले जर या जगात एखादी गोष्ट आहे तर नक्कीच त्याचा कोणीतरी निर्माता आहे, मग ती आजची असो की महाभारत कालीन,,,  आणि त्रिकालाबाधित सत्य ही गीता सांगते,,, तेंव्हा टिंगल करण्यापूर्वी वाचून पहा, सर्व सायन्स देखील यातच आहे ,,,  ही गोष्ट घडली तेंव्हा भारतीय पातळीवरच्या विविध 13  रिसर्च संस्था या डॉ, साराभाईच्या नावावर होत्या तर तत्कालीन अणू संशोधन मंडळाचेही अध्यक्ष म्हणून डॉ, साराभाई यांची नियुक्ती केली होती ,,, चालू वर्ष हे डॉ, विक्रम साराभाई यांचे  99 वी जयंती वर्ष आहे,,, म्हणून एक आठवण ,,, त्या थोर राष्ट्रभक्त शास्त्रज्ञास विनम्र अभिवादन ,,,

Strategic Alliances

  Strategic Alliances -  For any achievement gone need the right person on your team.  Sugriv was very keen on this. Very first Sugriva was ...